Επίσκεψη στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού 2019
- Λεπτομέρειες
- Γράφτηκε από τον/την Νταβέλα Αναστασία
Την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019 ομάδα μαθητών από το πολιτιστικό πρόγραμμα "Αναζητώντας τις ρίζες μου" με τις υπεύθυνες καθηγήτριες, επισκεφτήκαμε το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού της πόλης, ένα Μουσείο που κρατά ολοζώντανη τη μνήμη των αλησμόνητων πατρίδων της Ανατολής.
Μέλη του Συλλόγου μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά. Μέχρι και ποντιακά εδέσματα είχαν ετοιμάσει για μας. Μας ενημέρωσαν για γεγονότα από την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας και πώς φτάσαμε στον ξεριζωμό. Στους χάρτες που υπάρχουν στην είσοδο του κτιρίου διαπιστώσαμε ότι τόσο στην πόλη μας όσο και στον νομό είναι διάσπαρτοι πολλοί προσφυγικοί οικισμοί και ότι πολλά ονόματα οδών, χωριών είναι φερμένα από εκεί.
Δύο κυρίες με τη συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους μας αφηγήθηκαν διάφορες ιστορίες όπως τις είχαν ακούσει από τις μανάδες τους και τις γιαγιάδες τους. Ήθελαν να τα πουν ώστε αυτές οι μαρτυρίες να μην ξεχαστούν. Μας ξενάγησαν στους χώρους με αντικείμενα που σώθηκαν απ' την πατρίδα και άλλα από τη ζωή των πρώτων χρόνων όταν έφτασαν στον νέο τόπο τους. Όλα αυτά ζωντανεύουν τη ζωή τους, την ιστορία τους. Το καθένα απ' αυτά είναι μία μοναδική, ξεχωριστή ιστορία. Όλα κουβαλούν τον πόνο των ανθρώπων, τον πόνο της προσφυγιάς.
Η πρόεδρος κ. Σοφία Τσίγκου, μας μίλησε για το πρόσφατο ταξίδι του Συλλόγου στη Σαμψούντα και για τις εκδηλώσεις του Συλλόγου των "Ανταλλαγέντων με τη Συνθήκη της Λωζάννης" στις οποίες συμμετείχαν όλοι μαζί. Γιατί με την Ανταλλαγή (1923) εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν και αυτοί να εκπατριστούν και ξανάρχισαν την ζωή τους από το μηδέν σ' έναν τόπο άγνωστο. Την ίδια νοσταλγία για τους τόπους που άφησαν τη μετέφεραν στους απογόνους τους, οι οποίοι τώρα επανασυνδέονται και αυτοί με τις ρίζες τους. Ιδιαίτερα συγκινηθήκαμε, όταν μας αφηγήθηκε ότι μία Τουρκάλα τους έδωσε χώμα της πατρίδας να μεταφέρουν στην Ελλάδα. Κι αφού ψάλανε τον Εθνικό Ύμνο με δάκρυα στα μάτια έριξαν κόκκινα γαρύφαλλα στη θάλασσα.
Φύγαμε γεμάτοι σκέψεις και συναισθήματα. Και γι' αυτό τους ευχαριστούμε. Γιατί τώρα γνωρίζουμε ότι κάτι πραγματικά χάνεται, μόνο αν λησμονηθεί.
