Hμέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος 2016

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Καραγιαννακίδης Νικόλαος

2004: η Βουλή των Ελλήνων αποφασίζει να καθιερώσει την 27η Ιανουαρίου ως ημέρα μνήμης και τιμής για τους Έλληνες Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και για όσους με θάρρος και αυταπάρνηση έσωσαν συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο.

2005: η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή ήταν στις 27 Ιανουαρίου 1945 όταν τα προελαύνοντα τότε σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου στην Πολωνία.

Το σχέδιο της απόφασης υπέβαλε το Ισραήλ και υποστήριξαν 89 χώρες. Στο κείμενο αναφέρεται ότι «καλούνται τα κράτη - μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας».

2016, 27 Ιανουαρίου: το σχολείο μας τίμησε με τρόπο απέριττο και ουσιαστικό τους Έλληνες Εβραίους της Καβάλας.

Αρχικά, ο εκπαιδευτικός του σχολείου Νίκος Καραγιαννακίδης μίλησε για λίγα λεπτά σχετικά με το θέμα.

Αναφέρθηκε ενδεικτικά στην ιστορία της οικογένειας Τσιμίνο, Ελλήνων Εβραίων της Καβάλας, που έχασε όλα τα μέλη της (εκτός από τον πατέρα Αρών και τον γιο του Σαμπετάι) στα στρατοπέδα εξόντωσης των Ναζί, στην Τρεμπλίνκα της Πολωνίας. Μαζί τους χάθηκαν ?εκτός ελαχίστων- όλοι οι Έλληνες πολίτες, Εβραίοι στο θρήσκευμα, που ζούσαν στην Καβάλα επί αιώνες. Σύνολο χαμένων ψυχών 1484.

Ο Αρών γλύτωσε χάρη στη βοήθεια που δέχθηκε από Χριστιανούς συμπολίτες του, ενώ ο Σαμπετάι σώθηκε, επειδή όταν οι Βούλγαροι, συνεργάτες των Γερμανών, παρέδωσαν τους αθώους Εβραίους στους Ναζί (Μάρτιος 1943) ήταν επιταγμένος εργάτης σε στρατόπεδο εργασίας στο Σιμιτλί της Βουλγαρίας.

Στη συνέχεια, όλοι οι μαθητές του σχολείου, ανά τάξη, παρακολούθησαν την κινηματογραφική ταινία «Το αγόρι με τις ριγέ πιτζάμες», που αφηγείται την «αταίριαστη» φιλία ενός Γερμανόπουλου κι ενός Εβραιόπουλου. Φιλία που τους οδηγεί σε κοινό τέλος.

Αισθανόμαστε υπερήφανοι που συμβάλαμε με αυτόν τον τρόπο στη διατήρηση της μνήμης των Ελλήνων Εβραίων της Καβάλας.

Άλλωστε, στα χρόνια από το 1936 μέχρι το 1940, κορίτσια της Εβραϊκής Κοινότητας της Καβάλας υπήρξαν μαθήτριες του σχολείου μας (τότε Γυμνασίου Θηλέων) 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >